Propolis, zwany kitem pszczelim, jest balsamiczno-żywiczną substancją zbieraną przez robotnice pszczoły miodnej z wydzielin pączków topoli, brzozy oraz drzew iglastych. W jego skład wchodzi cały szereg substancji biologicznie czynnych, wykazujących bardzo silne działanie bakteriobójcze i przeciwbólowe. Wykazuje dużą aktywność w stosunku do niektórych grzybów i pierwotniaków. Przyśpiesza metabolizm komórkowy i działa ogólnie odtruwająco. Regeneruje tkankę kostną, chrzęstną, nabłonek skóry, zapobiega powstawaniu blizn. Ma szczególne zastosowanie w leczeniu odleżyn, oparzeń, owrzodzeń i trudno gojących się ran oraz wrzodów żołądka i przy przewlekłych schorzeniach przewodu pokarmowego. Z powodzeniem stosowany jest przy chronicznych nieżytach gardła, anginach, a w postaci czopków w ginekologii i leczeniu hemoroidów. Stosowany wraz z antybiotykami podnosi skuteczność ich działania.

UWAGA!: U niektórych osób występuję uczulenie na propolis. Przed pierwszym zastosowaniem nalezy przeprowadzić test, rozprowadzając propolis w zgięciu ramienia. W przypadku wystąpienia zaczerwienienia odstąpić od stosowania preparatu.

ZASTOSOWANIE:
Propolis surowiec: rozdrobniony surowiec umieścić w czystym, szklanym naczyniu i zalać 76% alkoholem etylowym w proporcji 50g surowca na 0,25l alkoholu. Mieszać poprzez potrząsanie aż do rozpuszczenia przez około 2 tygodnie. Następnie odstawić do momentu wyklarowania się płynu nad osadem. Po ściągnięciu roztworu propolisu znad osadu można go przetrzymywać do 6 miesięcy w ciemnym i chłodnym pomieszczeniu. Stosować wewnętrznie przy anginach, przeziębieniach i schorzeniach układu pokarmowego 40 kropli nalewki propolisowej na 200ml ciepłej, przegotowanej wody. Przy bólach żołądka 50 kropli na 100ml wody. W przypadku owrzodzenia żołądka i jelit 40 kropli na pół szklanki (100ml) ciepłego mleka. Stosować rano na czczo. 
Krople propolisowe: jest to gotowy etanolowy ekstrakt zawierający od 3 do 10% propolisu. Stosujemy go podobnie jak nalewkę propolisową.
Maść propolisowa: stosować zewnętrznie na trudno gojące się rany, żylakowe owrzodzenia podudzi, oparzenia, odmrożenia, odleżyny, przy grzybicach skóry, zranieniach, ranach pooperacyjnych. Chore miejsca pokrywamy cienką warstwą maści 3-5 razy dziennie.

 


Pyłek kwiatowy jest produktem pszczelim zbieranym przez robotnice pszczoły miodnej z kwiatów roślin, głównie owadopylnych. Wyróżnia się zawartością witamin z grupy B, cukrów prostych i złożonych oraz aminokwasów, w tym argininy. Wykazuje również działanie antyagregacyje (przeciwkrzepliwe). Zawiera również inne substancje odżywcze i aktywne biologicznie. Ze względu na skład zwany "bombą witaminową", znajduje szczególne zastosowanie w rekonwalescencji, braku apetytu, awitaminozie, schorzeniach układu pokarmowego i wątroby. Od lat pyłek kwiatowy z powodzeniem stosowany jest przy przeroście gruczołu krokowego. Kuracja pyłkowa poprawia samopoczucie, podnosi kondycję i wzmaga odporność organizmu. Pyłek pochodzący z różnych roślin oraz okresów zbiorów wykazuje różnorodne działanie. Najbogatszy w składniki mineralne jest pyłek pochodzący z możliwie największej ilości gatunków roślin.

W handlu pyłek występuje w postaci wysuszonych obnóży, tabletek, granulatu oraz w postaci mieszaniny z miodem. Dzieciom podajemy mielony z dodatkiem soku z czarnej porzeczki.

Pyłek kwiatowy - obnóża
Pyłek kwiatowy w formie obnóży lub granulatu (2-3 łyżeczki) należy zalać 1/3 szklanki przegotowanej, ostudzonej wody lub mleka i odstawić na kilka godzin. Osłodzić miodem tuż przed spożyciem. Ze względu na fakt iz płyny ciepłe są lepiej przyswajalne, wskazane jest dolanie przed spożyciem nieco ciepłej wody (poniżej 40°C). Pyłek w tej postaci zaleca się przyjmować dwa razy dziennie, rano na czczo i wieczorem przed snem. Kuracja jednorazowa powinna trwać od jednego do dwóch miesięcy. Najlepiej wiosna i jesienią.

 


Pierzga jest to pyłek kwiatowy zebrany przez pszczołę miodną, zmieszany z miodem i wydzieliną gruczołów ślinowych pszczół, złożony w komórkach plastra pszczelego, poddany fermentacji mlekowej w warunkach beztlenowych w środowisku gniazda pszczelego. Wartość pierzgi do celów spożywczych, profilaktycznych i leczniczych jest znacznie wyższa niż pyłku ze względu na bogatszy skład, proces konserwacji oraz łatwą przyswajalność.

Zawiera mniej niż pyłek białka i tłuszczu, za to więcej cukrów. Jest bogata w witaminy: A, wszystkie z grupy B, C, PP, E, D, K i H. Znajduje się w niej mnóstwo mikro- i makroelementów, a także enzymów wspomagających trawienie.
Pierzga, podobnie jak pyłek posiada właściwości odżywcze, antybakteryjne i odtruwające. Poleca się ją w leczeniu schorzeń jelit, w anemii, chorobie nadciśnieniowej, w stanach zmęczenia i wyczerpania, a nawet w chorobach układu nerwowego. Bardzo dobre efekty daje pierzga stosowana przez ludzi starszych. Ma również zbawienny wpływ na skórę, dlatego poleca się ją w leczeniu łuszczycy. Można ją używać w leczeniu prostaty. Niektórzy lekarze polecają spożywanie pierzgi wszystkim mężczyznom po 40-tym roku życia.

Dawkowanie:
Systematycznie po 2 łyżeczki dziennie, rano na czczo i wieczorem przed kolacją. Preparat nie jest toksyczny nawet w przypadku przedawkowania.